Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie w Sławnie

PROTOKÓŁ ZBIORCZY
Ze spotkań zespołów roboczych do spraw przygotowania
Strategii rozwiązywania problemów społecznych na terenie powiatu sławieńskiego, które odbyły się w dniach 2-16 lutego 2016r.

WSZELKIE UWAGI PROSIMY ZGŁASZAĆ NA ADRES Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript. W TERMINIE DO 4 III 2016R.

1. Cel spotkań: dokonanie analizy SWOT w obszarach problemowych, określenie misji powiatu, wstępne określenie problemów dotyczących poszczególnych obszarów w ramach strategii rozwiązywania problemów społecznych.

2. Na spotkaniach obecni byli członkowie poszczególnych podzespołów roboczych.

3. Podczas spotkań:
a) Dokonano analizy SWOT (do wglądu w załączeniu).
b) Spośród podanych propozycji każdy uczestnik posiedzenia na bazie własnego doświadczenia i w oparciu o posiadaną wiedzę w obszarze merytorycznym głosując wybierał propozycję misji dla naszego powiatu.
Najwięcej bo 27 głosów otrzymała następująca propozycja:
„Misją działań na terenie powiatu sławieńskiego jest dążenie do zintegrowanego, solidnego i efektywnie działającego systemu zapobiegania i rozwiązywania problemów społecznych występujących wśród mieszkańców powiatu.”

4. Podczas spotkań nakreślono następujące problemy społeczne w obszarach tematycznych:
a) W obszarze pomocy społecznej i pieczy zastępczej
- Działalność Urzędu Pracy: brak egzekwowania zasad uczciwej pracy i płacy, brak kontroli pracodawców, brak nadzoru nad firmami notorycznie zgłaszającymi wolne miejsca pracy.
- Wyrejestrowywanie z rejestru osób bezrobotnych w Urzędzie Pracy osób chorujących.
- Słaba komunikacja lokalna, problemy z dojazdem do pracy.
- Brak opieki nad dziećmi, zwłaszcza na terenach wiejskich, dla osób chcących powrócić do pracy.
- Zbyt mała ilość i słabo funkcjonujące świetlice wiejskie (za wyjątkiem gminy Malechowo).
- Mały wpływ na sprawców przemocy, brak narzędzi do oddziaływań.
- Redukcja etatów w policji.
- Zbyt duże obciążenie różnorodnymi zadaniami pracowników socjalnych i Ośrodków Pomocy Społecznej.
- Brak bazy/zaplecza aby móc pomóc ofiarom np. lokali socjalnych.
- Prokuratura zbyt szybko umarza postępowania powołując się na niską szkodliwość społeczną czynów.
- Brak Centrum Interwencji Kryzysowej na terenie powiatu.
- Brak grup samopomocowych w lokalnej społeczności, np. przy asystentach rodzinnych.
- Brak kompleksowego wsparcia ofiar przemocy.
- Izolacja społeczna i stygmatyzowanie rodzin z problemem przemocy czy bezradności w sprawach opiekuńczo-wychowawczych.
- Mała aktywność społeczna lokalnych liderów.
- Utrudniona współpraca z większością szkół (mówią co innego a robią i piszą co innego, nie reagują na problemy pojawiające się na terenie placówek).
- Niedostateczna wiedza lub brak szkoleń pracowników placówek oświatowych.
- Rotacja zatrudnienia w wydziale edukacyjnym i brak procedur postępowania.
- Zbyt mało zadań zlecanych jest organizacjom pozarządowym.
- Rywalizacja pomiędzy szkołami o uczniów(nie ujawniają problemów bo boją się o opinię szkoły, niż demograficzny).
- Piętnowanie uczniów.
- Brak schronisk dla bezdomnych na terenie powiatu.
- Duże zagrożenie bezdomnością dla rodzin ubogich ponieważ zamieszkiwane przez nich lokale są w złym stanie technicznym a brak pomieszczeń zastępczych.
- Brak pogotowia rodzinnego na terenie powiatu.
- Brak „żywej” kampanii promującej rodzicielstwo zastępcze.
- Brak kontaktu z liderami lokalnych społeczności.
- Słaby kontakt i współpraca z władzami gmin.
- Brak procedur pomocy w konkretnych przypadkach opisujących odpowiedzialność i rolę poszczególnych instytucji.
b) W obszarze bezrobocia:
- Brak możliwości wyjścia na rynek pracy dla osób niepełnosprawnych, obawy pracodawców przed osobami niepełnosprawnymi, zwłaszcza chorymi psychicznie.
- Nastawienie społeczeństwa do pracy osób niepełnosprawnych i jej zachowań.
- Stygmatyzowanie rodzin z osobami niepełnosprawnymi, przypisywanie zachowań osób niepełnosprawnych rodzinom jako błędów wychowawczych.
- Słaba komunikacja lokalna, problemy z dojazdem do pracy.
- Brak opieki nad dziećmi, zwłaszcza na terenach wiejskich, dla osób chcących powrócić do pracy.
- Brak systemu kontroli osób niepełnosprawnych podczas prac społecznie użytecznych.
- Mentalność osób bezrobotnych.
- Szara strefa, zobowiązania ściągane przez komorników, niechęć do legalnego zatrudnienia.
- Słabe wynagrodzenia i w związku z tym brak motywacji do pracy.
- Niewystarczająca współpraca instytucji kształcących z urzędem pracy.
- Duże popegeerowskie obszary wiejskie z ludnością nieprzyzwyczajoną do aktywności i gospodarności.
- Brak mechanizmów w pomocy społecznej mobilizujących do podjęcia zatrudnienia.
- Brak procedur pomocy angażujących wszystkie instytucje do tego wyznaczone.
c) W obszarze dotyczącym osób niepełnosprawnych:
- Brak możliwości wyjścia na rynek pracy dla osób niepełnosprawnych, obawy pracodawców przed osobami niepełnosprawnymi, zwłaszcza chorymi psychicznie, pracodawcom nie podobają się przywileje, które idą za osobami niepełnosprawnymi, przepisy chroniące ON, zbyt duża biurokracja w przypadku rozliczania dofinansowanie z PFRON.
- Niedojrzałość lub nieuczciwość pracodawców.
- Brak zakładu aktywności zawodowej lub spółdzielni socjalnych w powiecie.
- Nastawienie społeczeństwa do pracy osób niepełnosprawnych i jej zachowań.
- Stygmatyzowanie rodzin z osobami niepełnosprawnymi, przypisywanie zachowań osób niepełnosprawnych rodzinom jako błędów wychowawczych.
- Słaba komunikacja lokalna, problemy z dojazdem do pracy.
- Brak systemu kontroli osób niepełnosprawnych podczas prac społecznie użytecznych.
- Mentalność społeczeństwa, powinniśmy uczyć społeczeństwo jak żyć z osobami niepełnosprawnymi na co dzień i osoby niepełnosprawne jak korzystać z pomocy społeczeństwa.
- Placówki oświatowe na naszym terenie są technicznie i kadrowo (brak odpowiednich szkoleń) nieprzygotowane do pracy z osobami/ dziećmi niepełnosprawnymi.
- Problemem jest usytuowanie komisji ds. orzekania o niepełnosprawności tylko w Sławnie (może raz na kwartał wyjazdowa w Darłowie).
- Brak zniesienia barier architektonicznych w urzędach, przychodniach, szpitalach.
- Brak procedur pomocy angażujących wszystkie instytucje do tego wyznaczone.
- Słaby dostęp do sprzętu rehabilitacyjnego, brak wypożyczalni albo banku sprzętu.
- Zmniejszająca się ilość środków z PFRON, sprzęt rehabilitacyjny jest drogi i osoby niepełnosprawne nie mają środków na dopłatę.
- Trudna sytuacja finansowa ON barierą w dostępie do bazy rehabilitacyjnej.
- Słabe skanalizowanie powiatu.
- Brak mieszkań socjalnych dla osób niepełnosprawnych.
- Zły stan techniczny domów w których mieszkają osoby niepełnosprawne.
- Brak zaangażowania lub słabe zaangażowanie władz lokalnych w problemy osób niepełnosprawnych np. dotyczące likwidacji barier.
- Brak powiatowej gazetki dla osób niepełnosprawnych.
- Brak wizyt domowych, słaby dostęp do podstawowej opieki zdrowotnej.
- Brak dostępu do lekarzy specjalistów na miejscu.
- Przemoc wobec osób niepełnosprawnych zwłaszcza w domach rodzinnych.
- Tendencja do ubezwłasnawiania osób niepełnosprawnych.
- Zbyt mała liczba i złe (lub brak) przeszkolenia w przypadku opiekunek i pielęgniarek środowiskowych.
- Brak personelu do pracy z osobami chorymi psychicznie.
- Brak finansowania centralnego dla organizacji pozarządowych organizujących rehabilitację dla dzieci.
- Słaby dostęp do rehabilitacji, przepisy mówiące, że przysługuje 1 refundowana rehabilitacja na 6 miesięcy.
- Problem matek dzieci niepełnosprawnych, kwestia postrzegania ich przez społeczeństwo, brak wsparcia dla rodziców.
- Brak lub niewystarczająca ilość propozycji dziennej opieki nad osobami niepełnosprawnymi.
- Niski poziom wykształcenia ON.
- Wzrost liczby osób niepełnosprawnych w młodym wieku (16-25lat), z chorobami narządu ruchu i neurologicznymi.
d) W obszarze dotyczącym przemocy w rodzinie:
- Brak procedur pomocy angażujących wszystkie instytucje do tego wyznaczone.
- Informowanie przez sąd stron o danych osób zgłaszających wydarzenie wraz z treścią co i kto powiedział.
- Wzajemne wykluczanie się przepisów prawa krajowego np. konieczność ujawniania źródła informacji w dokumentacji kuratorskiej i policyjnej a ustawa o ochronie danych osobowych.
- Brak faktycznej anonimowości ofiar i informatorów.
- Brak Ośrodka Interwencji Kryzysowej, mieszkań socjalnych, poradni rodzinnej, centrum terapeutycznego dla młodzieży.
- W oparciu o rzeczywistość podczas interwencji sprawca jest ważniejszy od ofiary, jego trzeba odizolować a nikt nie zajmuje się skrzywdzoną osobą.
- Brak współpracy ze strony szpitala powiatowego.
- Nieskuteczne przepisy w przypadku sprawców i osób uzależnionych, brak faktycznego wpływu i narzędzi mobilizujących do współpracy.
- Lekarze nie chcą wystawiać „zaświadczenia o uszkodzeniach ciała powstałych w wyniku przemocy domowej” (mino ustawowego obowiązku).
- Mentalność społeczeństwa, brak odpowiedzialności, ludzie nie chcą widzieć problemów.
- Brak zaufania do policji, niekorzystny wizerunek medialny.
- Brak ogólnej ulotki/informacji dla ofiary jak, gdzie, co i od kogo powinna zgodnie z przepisami uzyskać.
- Słaba dostępność komunikacyjna do miasta powiatowego mieszkańców obszarów wiejskich.
- Zmiana przepisów, brak izby wytrzeźwień na terenie powiatu.
- Zbyt mała liczba etatów w policji.
- Roszczeniowa postawa mieszkańców regionu, brak zaangażowania w inicjatywy społeczne.
- Rotacja kadr odpowiedzialnych za szybkie reagowanie np. podczas zgłoszeń o przemocy w rodzinie.
- Nasilający się problem przemocy w rodzinie i alkoholizmu.
e) W obszarze dotyczącym opieki nad osobami starszymi:
- Brak oddziału geriatrycznego, specjalistów geriatrów, domu pomocy społecznej, dziennych klubów wsparcia, zakładu aktywności zawodowej.
- Brak doraźnej i mobilnej służby zdrowia.
- Brak ogólnie dostępnej kulturalnej oferty dla osób starszych.
- Słaba komunikacja lokalna, autobusy publicznie nieprzystosowane pod kątem potrzeb osób starszych (wysokie schody).
- Ciężka sytuacja ekonomiczna osób starszych.
- Nieelastyczne przepisy krajowe (przekroczenie kryterium-odmowa świadczenia, minimum egzystencjalne).
- Niedostateczna edukacja osób starszych, nie potrafią obsługiwać nowoczesnych technologii .
- Mentalność osób starszych, są zbyt honorowi aby prosić o pomoc.
- Mentalność społeczeństwa, ludzie starsi nie powinni być postrzegani jako bagaż ale podstawa do budowania czegoś nowego.
- Konieczność aktywizacji organizacji pozarządowych i zintegrowania ich.
- Brak aktywności OS ze względu na stan zdrowia.
- Brak środków PFRON na zaspokojenie potrzeb wszystkich mieszkańców powiatu.
- Brak zniesienia barier architektonicznych w urzędach i szpitalach.
- Brak alternatywnych form opieki nad osobami starszymi.
- Problemy wynikające z działalności Uniwersytetu Trzeciego Wieku – wysokie czesne, brak dojazdu.
- Trudno dostępny sprzęt rehabilitacyjny, brak wypożyczalni i wysokie koszty zakupu.
- Słabe rozpropagowanie i zaangażowanie władz lokalnych w powoływanie dziennych klubów wsparcia dla osób starszych.
- Brak możliwości dotowania organizacji działających na rzecz rehabilitacji dzieci i potrzeb osób starszych.
- Konieczność aktywizacji i przeszkolenia opiekunek środowiskowych.
- Brak procedur pomocy angażujących wszystkie instytucje do tego wyznaczone.

Na tym spotkanie zakończono.